Nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen hoe mijn jaar was... Veel dieptepunten weinig hoogtepunten. Daarom wil ik het daar niet te lang over hebben, maar kijken naar wat mijn doelen zijn voor het nieuwe jaar en hoe ik die doelen ga bereiken!

Ik heb 4,5 maand van mijn revalidatie achter de rug en nu beginnen mijn trainingen EINDELIJK op handbal te lijken! Ik ben langzaam begonnen met het oefenen van een sprongschot. Ja oefenen, want als je denkt dat je dat gelijk weer kan na 4 maanden, dan heb je het fout! Ik wist namelijk niet eens hoe ik normaal moest huppelen!!! Dat gevoel, de timing, helemaal weg! Voelde me zo dom! Ik kon niet eens met mijn kleine nichtje huppelen! Maar na wat simpele oefeningen op 1 been springen etc, kwam het al snel terug. Hartstikke fijn, dat ik weer kan huppelen, maar een sprongschot is toch wel weer 2 levels omhoog!

Wat voorheen zo makkelijk was; 3 stappen en springen, zweven, schieten. Leek nu onmogelijk. Ik heb eerst een minuut naar mijn voeten staan staren, maar ze deden niets.
Nou goed, andere methode: stap voor stap een sprongschot doornemen.
Stap 1:
Afzetten en springen. 1 benig op een step. Na een paar keer, ging dat steeds beter. Echt hoog kwam ik nog niet. Maar het was een begin.
Stap 2:
3 stappen, afzetten, landen. Meer was het nog niet. Het zweefmoment was er helemaal niet, niet eens 0.00001 seconde bleef ik hangen.
Stap 3:
Dribbelen, 3 stappen, afzetten, schieten. Dat was ook wel weer een dingetje. Had ik eindelijk na 2 weken oefenen dat sprongschot weer een beetje erin (10cm spronghoogte) moest ik gaan dribbelen, springen en dan ook nog schieten. Dit heb ik wederom 2 weken moeten oefenen. Dit gaat dan ook allemaal in 1 tempo, een versnelling heb ik nog niet.

De eerste 4 maanden van mijn revalidatie waren zwaar en ik voelde me vaak heel alleen. Maar ik ben nu op een punt beland, dat ik bijna alles kan, behalve echt handballen. Mijn conditie is 0,0 en mijn sprongschot is verre van hoe het was voor mijn blessure. Ik moet het anders formuleren; ik dacht dat de eerste 4 maanden het zwaarste zouden zijn, maar ik had het mis. Het ergste komt nu. Ik denk dat ik mee kan spelen en wil het heel graag, maar het gaat nog niet. En toegeven dat je iets niet kan, is ook best een dingetje.

Begin december deed ik mijn eerste sprongschot en heb ik mijn eerste breakies weer gelopen! Dat voelde geweldig, ik kon weer een beetje meedoen! Het is nu januari en 2 januari heb ik voor het eerst vanuit mijn hoekje geschoten! De eerste 2 pogingen waren nog niet je-van-het, maar ach ik ben weer een stap dichterbij mijn doel: weer handballen en mijn oude niveau weer halen! Of misschien wel beter dan voor mijn blessure! Wie weet, niets is onmogelijk toch?

De komende 4 weken staan voornamelijk in het teken van conditie en sprongkracht opbouwen. Veel krachttraining en nog meer conditietraining. Zo leuk, voornamelijk nog zonder bal. Bah, rennen zonder doel, vreselijk! Maar wat moet dat moet! En ik kan EINDELIJK weer lekker op doel gooien! Dat heb ik toch zo gemist!

Ik wens iedereen een gelukkig, gezond en vooral sportief 2019!