Michelle Goos: Diep, dieper, diepste punt..

Eindelijk zijn de ‘cruciale’ 3 maanden om!! En mag ik beginnen met iets wat op handbal lijkt. Springen, sprinten, richtingsveranderingen, etc.. Staat nu allemaal op het programma.

Maar ik ben niet op dit punt gekomen zonder slag of stoot. Ja mijn knie gaat goed. Mijn probleem is meer mentaal. In mijn vorige blog vertelde ik jullie hoe eenzaam ik me soms voel en vooral ook machteloos. Het leek alsof ik elke keer wanneer het beter leek te gaan, er weer een tegenslag opdook. In verschillende vormen. Elke tegenslag, hoe klein ook, viel me zwaar en in mijn gedachten deed ik 1 stap voor uit en 2 terug.. En nee niet fysiek, mijn nieuwe kruisband doet het hartstikke goed en ik ben trots op hem! Maar mentaal valt het niet mee altijd positief te blijven. Ver van huis omdat ik graag handbal wil spelen op een hoger niveau. Nu dus; ver van huis en geen handbal..

10 stappen terug

Maandag 29 oktober was een extra zware tegenslag. Mijn opa overleed en ik was niet op tijd om hem nog te kunnen spreken. Natuurlijk begrijpen mijn opa en oma dat ik niet om de hoek woon, maar voor mij is dit wederom iets wat me 10 stappen terug zet in mijn revalidatie. De afgelopen week was dan ook extra zwaar, maar na veel praten met mijn oma en moeder weet ik dat het goed is zo. Ik moest dit verdriet omzetten in kracht en opnieuw beginnen. Denken aan de mooie herinneringen en wijze lessen van mijn opa.,

Terug in Duitsland heb ik letterlijk de knop omgezet en ben ik opnieuw begonnen. Hard trainen, 2x per dag, grenzen verleggen en nieuwe doelstellingen opstellen.

Mijn nieuwe doelstellingen;
*In december met het team meetrainen.
*In februari weer wedstrijd fit zijn.

Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik (vaak) over positief ben, tegen het irritante aan. Ik zie problemen maar heb ze ook gelijk in mijn hoofd alweer opgelost. De laatste weken was dat helaas anders. Ik was vooral negatief en niet gemotiveerd. De dagen worden korter en mijn lontje werd dat ook..

Tot ik na vorige week dacht: wauw! Ik heb al zoveel bereikt eigenlijk. Wat is in mijn probleem? Alles wat ik nog behaal vanaf dit punt is ‘extra’. Maar zo kan ik dat niet zien.. Voor mij is het nooit genoeg. Zo mag het niet eindigen, ik bepaal zelf wanneer ik stop en niet een blessure!

Daarom ga ik door en kom ik terug!!

Zaterdag hebben we eindelijk de eerste punten gehaald in de Bundesliga en met dat gevoel, van winnen, wil ik afsluiten. Want ik wil zelf van het veld aflopen, met een voldaan gevoel, na een gewonnen wedstrijd..

Groetjes,

Michelle