Een rondje langs de velden met Dione

Al meer dan twee maanden zonder handbal; voor Dione Housheer is dit de langste handbal-break van haar carrière. Voor haar een periode om thuis goed fit te blijven, het handbal vreselijk te missen, maar ook een periode om rust te pakken en terug te kijken op nu al een indrukwekkende loopbaan. En dat terugkijken deden we samen met haar!

Hoi Dione! We zijn inmiddels weer even verder in de verplichte handbalstop. Hoe gaat het nu met je?
Met mij gaat het goed! Ik moet wel zeggen dat het steeds zwaarder wordt om mezelf op een creatieve manier bezig te houden. Het is vrij eentonig om iedere dag te rennen en een krachttraining te doen. Ik mis het handbal gewoon enorm en er zit weinig afwisseling in de dagen. Maar aan de andere kant kan ik nu ook voor een langere periode met mijn familie zijn en het weer is de afgelopen tijd ook goed geweest dus wat dat betreft heeft het ook wel voordelen.
Ik kan niet wachten tot we weer mogen beginnen! Waarschijnlijk dat we eerder aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen gaan starten, dus daar kijk ik enorm naar uit.
En voor je het weet zit je weer midden in een nieuw handbalseizoen en lijkt er niks veranderd te zijn.
Ja, dat klopt. Al zal komend seizoen ook wel anders voelen. Het team is veranderd; Nikita komt erbij. En ik begin in september ook een studie.
Wat leuk! Wat ga je studeren?
Ik ga Commerciële economie studeren met afstudeerrichting Sportmarketing aan Johan Cruijff University. Echt ideaal, want ik volg de lessen online en de tentamenmomenten kunnen worden afgestemd op mijn handbalprogramma. Na twee jaar bij Nykobing heb ik wel het idee dat ik mijn leven in Denemarken goed op orde heb en kijk ik ernaar uit om er iets naast te doen. Het zal veel passen en meten worden, maar ik heb wel zin in die uitdaging!
Heel veel succes! Naast dat het een uitdaging is kan het ook een heel fijne afleiding zijn van het fysieke handbalprogramma. Daarover gesproken: heb je nog andere hobby’s dan handbal?
Poeh… Daar vraag je me wat. Eigenlijk wel echt alleen handbal. Natuurlijk vind ik het super leuk om met vrienden en vriendinnen af te spreken, uiteten en te shoppen. Maar een echte hobby naast handbal heb ik niet. Nu ik voor een langere periode thuis ben, ben ik wel mijn kamer in mijn ouderlijk huis gaan schilderen. Als ik daar dan toch weken of maanden moet overbruggen wil ik wel een mooie kamer waar ik mezelf ook wel eens kan terugtrekken. En ik moet zeggen dat ik dat best leuk vond. Niks speciaals hoor: gewoon wit met groen. Maar ik heb nu wel een mooie kamer!
Je ouders zullen het ook wel fijn vinden om je weer even thuis te hebben. Stam je eigenlijk af van een sportieve familie?
Niet echt een sportieve familie die allemaal topsport hebben bedreven. Maar iedereen is altijd wel met sport bezig (geweest). Mijn moeder heeft ook gehandbald en mijn vader heeft gevolleybald en aan atletiek gedaan. Mijn jongere broertje handbalt ook en is mijn grootste fan. Ik vind dat hij ook wel talent heeft. Hij is 2m lang en is ook linkshandig, maar hij vindt het wel prima zo. Lekker dicht bij huis en hij kan zo veel tijd doorbrengen met vrienden.
Heb je naast handbal ook nog andere sporten geprobeerd?
Ik vind voetbal ook een leuke sport, maar als ik daar serieus werk van wilde maken moest ik handbaltrainingen missen. En dat wilde ik absoluut niet.
In 2004 proefde je als vijfjarige van handbal. Wie was jouw stimulans?
Dat is wel mijn moeder geweest. Ik ging als klein meisje vaak met haar mee als ze moest handballen. Nadat ik mijn zwemdiploma´s had gehaald mocht ik een sport kiezen. Ik heb toen een paar keer meegetraind bij UGHV in Ulft. Na een voorzichtig begin, was ik daar binnen de kortste keren niet meer weg te krijgen.
Je moeder zal als handbalster ook ervan genieten dat je bent gaan handballen.
Mijn moeder vond het vooral belangrijk dat we sportief bezig zouden zijn en iets zouden doen waar we plezier in hadden. Maar ik geloof ook wel dat ze blij was dat ze naar een warme sporthal kon in plaats van heeft moeten kou lijden langs een voetbalveld.

Een rondje langs de velden

Je speelde vervolgens een aantal jaren bij UGHV en AAC 1899. Hoe kijk je daarop terug?
Dat was vooral een heel leuke en ontspannen tijd. Daar heb ik mooie herinneringen aan. Ik kon op de fiets naar de training en heb op een heel relaxte manier kennis kunnen maken met handbal. In die tijd heb ik veel vriendinnen kunnen maken en was ik nog helemaal niet bezig met topsport. Ik was wel heel fanatiek en was altijd aan het jagen op doelpunten. Mijn broertje speelt nu ook bij UGHV en als ik in Nederland ben dan ga ik altijd even kijken. Het is altijd een warm welkom en het is super leuk om oude bekenden weer even te zien en te spreken. Het handbal leeft wel in Ulft. Iedereen kent elkaar ook en mijn trainers zijn heel trots dat ik me zo heb kunnen ontwikkelen als handbalster.
In 2015 sloot je je aan bij de Handbalacademie. Hoe was dat?
Dat was heel bijzonder. Dat was wel echt de stap richting topsport. Twee keer per dag moest ik trainen en tussendoor ging ik naar school. Op dat moment begon ik te beseffen dat ik aardig kon handballen. Op de Handbalacademie was het heel professioneel; we werden regelmatig fysiek getest en kregen allerlei verschillende workshops. Ik ben nog altijd heel blij dat ik toen de stap heb genomen om naar Papendal te gaan, omdat ik me in die drie jaar heel goed heb ontwikkeld.
En competitie speelde je in het eerste jaar bij HV Fortissimo.
Die combinatie was voor mij echt ideaal. Doordeweeks zat ik op Papendal en was ik bezig met mijn individuele programma, trainde ik met leeftijdsgenoten op hoog niveau en kreeg ik de beste begeleiding. Op vrijdagavond trainde ik dan nog met Fortissimo om vervolgens in het weekend een wedstrijd te spelen. Voor de club was dat natuurlijk niet ideaal, maar ik ben ze enorm dankbaar dat ze me hebben geholpen.
Dan volgde de doorstoot naar de Nederlandse handbaltop bij VOC Amsterdam.
In die periode zaten er meer meiden van VOC bij de Handbalacademie. Dat was zo’n zelfde constructie als met Fortissimo. Bij VOC heb ik het ontzettend naar mijn zin gehad. Mijn eerste eredivisie ervaring en dan ook nog bij een club die voor de prijzen speelt. Dat we meteen dat eerste jaar alle prijzen pakten was echt een supertoffe ervaring. Ik kijk daar nog steeds met veel trots op terug.
Waarom wilde je graag in het buitenland handballen?
Als je serieus iets met handbal wil en het kan dan moet je sowieso de stap naar een buitenlandse competitie maken. In Nederland zijn de voorwaarden dusdanig dat het niet mogelijk is om er van te leven. Je doet het dus vooral omdat je het ontzettend leuk vindt. In een buitenlandse competitie heb je gegarandeerd hoog niveau en een professionele beleving waar handballen je baan is. In mijn laatste jaar in de Nederlandse competitie kreeg ik het gevoel dat ik het niveau aan het ontgroeien was. Ik was toe aan een nieuwe uitdaging. Onder andere Nykøbing Falster klopte bij mijn Deense spelersmakelaar aan. En dat was voor mij de beste vervolgstap in de mijn carrière. Ook omdat ik altijd al hoopte dat ik ooit in Denemarken kon gaan spelen.
Merk je veel verschil tussen de Nederlandse en Deense competitie?
Mega veel verschillen! Naast het niveauverschil is er ook een gigantisch verschil in beleving van de sport. Het leeft hier ontzettend. Wij hebben een groep hooligans die iedere wedstrijd aanwezig is en de sporthallen zitten bomvol. Als we met VOC een wedstrijd speelden tegen de nummer laatst van de competitie dan zat er maximaal 30 man op de tribune. Dat zal in Denemarken niet snel voorkomen hoor! Alles is gewoon next level.
Kun je wel gewoon over straat?
Ik woon in Kopenhagen wat een ontzettend grote stad is. Dus daar kan ik gewoon mijn boodschappen doen zonder herkend te worden. In het dorpje Nykobing worden we wel herkend. Daar weten de mensen precies wie de handbalsters zijn.
Spreek je na twee seizoenen al vlot Deens?
Het verstaan gaat prima. Onze teammeetings zijn ook in het Deens dus als buitenlandse speelster moet je wel de taal leren. En dat gaat op deze manier dan ook best snel. Vanuit de club hebben ze ook geregeld dat ik 1x in de week Deense les krijg. Maar het blijft wel een lastige taal. Vooral grammaticaal moet ik nog veel leren en sommige woorden zijn ook niet uit te spreken. Vaak slikken ze 3 letters in. Maar dat went ook wel weer.

Bezoek in Kopenhagen

Hoe reis je van Ulft naar Kopenhagen?
Ikzelf vlieg. Maar mijn ouders en broertje komen regelmatig op bezoek en zij komen met de auto. Mijn vader vindt het niet erg om te rijden en het is ‘maar’ 7 á 8 uurtjes. Voor mij wel handig, want ze gooien de auto vol met allerlei Nederlandse producten. Een soort van thuisbezorgd, maar dan anders! Ik heb dan vaak een heel lijstje met onder andere hagelslag en leverpastei. Van die typische Nederlandse producten die ze hier niet verkopen.
Komen naast je ouders ook vaak andere Nederlandse supporters kijken?
Mijn vriendinnen komen wel eens over voor een weekendje. Maar dat is wel lastig te plannen, want zij hebben natuurlijk ook gewoon hun eigen verplichtingen in Nederland. Dat is altijd super gezellig en voor mij ook wel een reden om er samen op uit te trekken. Als je eenmaal gesetteld bent en op gaat in het dagelijkse ritme vergeet je wel eens dat je in een ander land bent. Maar als mijn vriendinnen er zijn dan gaan we altijd wel op pad en Kopenhagen verkennen.
Komend seizoen woon je samen met Nikita van der Vliet. Hoe heb je dat afgelopen twee seizoen gedaan?
Toen woonde ik in een appartementje van de club met een Deens teamgenootje samen in Kopenhagen. Dat was ook heel erg gezellig. Zij sprak altijd Deens tegen me. Dat was voor haar het makkelijkste en ik heb meteen goed kunnen oefenen. En het is ook wel fijn om met iemand samen te wonen. Anders ben je toch maar alleen.

Toekomstplannen

Wat zijn jouw ambities in het tophandbal? Wat wil je nog bereiken?
Ik zou heel graag in de Champions League willen spelen. In welk land en met welk team ligt voor mij helemaal open. Het ligt er natuurlijk ook aan hoe ik me nog ontwikkel als handbalster. En bij het Nederlands Team wil ik heel graag een vast plekje binnen de selectie zien te veroveren en van vaste waarde kunnen zijn.
Met wie zou je nog graag willen spelen?
Ik zou nu niet één speelster kunnen noemen. Er zijn zoveel goede speelsters. Nycke Groot is altijd mijn voorbeeld geweest. Ik ben super dankbaar dat ik nog met haar heb kunnen trainen bij het Nederlands Team.
Waarom is Nycke Groot jouw voorbeeld?
Eigenlijk in alles is Nycke wel een voorbeeld. Ik bewonder haar vooral om hoe ze voor de sport leeft. Maar ook qua handbalniveau… Ik kijk altijd met veel bewondering en met een grote glimlach naar haar spel. Ze kan in 1 seconde iets beslissen en daardoor haar tegenstander volledig het bos in sturen. Daarin is ze echt een handbal-ster. Maar ook hoe ze is buiten het veld. Een natuurlijke leidster die heel sociaal en nuchter is.
Stel je zou niet meer mogen of kunnen handballen. Wat zou je willen doen?
Dan zou ik wel een andere sport proberen. En dan denk ik toch meteen aan voetbal. Ik moet gewoon sporten dat heb ik tijdens deze corona periode wel geleerd!