Even voorstellen... Bobby Schagen

Hoi allemaal!

Mijn naam is Bobby Schagen, ik ben 30 jaar oud en speel op dit moment bij TBV Lemgo, in de Duitse Bundesliga. Dit seizoen heb ik het genoegen om te mogen bloggen voor handbalshop en het leek me leuk om eerst eens iets over mezelf te vertellen.

Aristos

Ik ben op mijn derde begonnen met trainen bij Aristos in Amsterdam. Omdat ik praktisch ben geboren in de wijk naast de sporthal en mijn ouders allebei al bij Aristos speelden was dat niet echt verrassend. Toen ik vier jaar oud was mocht ik ook gaan spelen, bij de mini’s. Ik kwam in een team met een aantal jongetjes die ik al kende van de zandbak in de buurt. Een aantal van deze jongens spelen 25 jaar later nog altijd bij Aristos en zijn nog steeds mijn beste vrienden. Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad bij Aristos. We hadden een leuke, talentvolle groep vrienden die altijd veel lol hadden. Tot mijn 16de heb ik bij Aristos gespeeld, toen ben ik vertrokken naar KRAS/Volendam. Ik wilde mezelf verder ontwikkelen en Volendam bood me de kans daartoe. Bij Volendam kwam ik terecht in een team met onder andere Marco Beers, Patrick Kersten, Martijn Cappel en Barry Koenders. We werden getraind door Peter Portengen. Het was de perfecte leerschool voor me. Volendam had toentertijd een echte topploeg, die al jaren achtereen kampioen was geworden. Als jong jochie heb ik daar in drie jaar ontzettend veel geleerd en ook heel veel plezier gehad. Ik heb er veel ervaring mogen op doen en heb van dichtbij kunnen zien wat er nodig is om te slagen in het buitenland. Een mooie tijd waar ik nog steeds met een goed gevoel op terugkijk.

Duitsland

In mijn tijd bij Volendam mocht ik ook mijn debuut maken in het Nederlands team, toen nog gecoacht door Harrie Weerman. Een ploeg met spelers als Mark Schmetz, Fabian van Olphen en Gerrie Eijlers. Spelers die al jaren in de top van Duitsland speelden. Het leek mij heel erg gaaf om daar ook te spelen, maar ik geloof dat ik dat toen niet echt als een optie zag. Ik denk dat toenmalig international Michiel Lochtenbergh een goed woordje voor me heeft gedaan bij zijn club Bayer Dormagen, want in 2009 kreeg een contractaanbieding van die ploeg. Nadat ik was wezen kijken en had meegetraind besloot ik al snel om het gewoon te proberen en naar Duitsland te verhuizen. Een mooie stap.

Als kind had ik nooit de ambitie om profhandballer te worden. Ik wilde spits van Ajax worden, maar daarvoor moest je natuurlijk eerst bij een lokale voetbalclub gaan spelen. Dat was niet echt een optie. De mensen in het voetbal vond ik vroeger niet zo leuk, geloof ik. Handbal vond ik veel leuker, maar ik had geen idee dat je daar ook je beroep van kon maken. De buitenlandse competities volgde ik niet en ik wist dus niet wat zich over de grens afspeelde. Toen ik bij Dormagen in de Bundesliga kwam te spelen wist ik in het begin helemaal niet wie mijn tegenstanders eigenlijk waren. Ik kende ze niet. Gelukkig veranderde dat snel, haha.

Ik denk dat ik altijd een soort drang heb gehad om te kijken wat er nog meer in me zit en daarom nu nog steeds in Duitsland speel. Van kleins af aan wilde ik graag beter worden en vond ik het leuk om met een bal te klooien. Dat is eigenlijk nooit veranderd. Handbal is voor mij nog steeds het leukste spelletje dat er is en hoop het nog lang te mogen doen, op welk niveau dan ook.

Groetjes en tot de volgende keer,

Bobby