Ik weet het niet meer......

Tja waar zal ik beginnen. Wederom genoeg om te vertellen en helaas niet alleen leuke verhalen deze keer.

We hebben nog een week vakantie gehad en dat was toch echt heel fijn! Niet omdat ik al weer toe was aan vakantie, maar omdat ik dan mijn familie nog even kon zien voordat het lange seizoen gaat beginnen. Want bijna mijn hele familie was in Spanje en dat was toch perfect! Zon, zee, strand en familie!

Elke dag sporten op het tijdstip dat mij uitkwam en daarna leuke dingen doen: zwemmen, naar het strand, motor rijden en natuurlijk winkelen!! Mijn moeder zegt altijd: ‘je moet doen waar je goed in bent’. En ik luister (bijna) altijd naar haar natuurlijk! En ik kan toevallig heel goed shoppen!! Haha

In het tweede deel van de voorbereiding staan de technische zaken meer centraal: wat voor soort handbal past bij dit team? En hoe gaan we dat spelen?

Nog maar 3 weken dan begint de competitie en er staan veel wedstrijden op het programma tot dan. Onze eerste oefenwedstrijd na de vakantie, is tegen een oude bekende: Dalfsen uit Nederland. Na 4 trainingen gelijk weer een oefenwedstrijd is toch best snel maar zou geen probleem moeten zijn.

Helaas werd het voor mij één van de zwartste dagen uit mijn carrière. Iedereen die mij kent, weet dat ik weinig blessureleed heb gehad door de afgelopen jaren. Eigenlijk speel ik altijd en ben ik altijd top fit. Maar nu, na een actie tussen 1 en 2, een sprongschot en een foute landing, ziet alles er heel anders uit. Ik voelde gelijk dat het mis was. Mijn onderbeen leek voor een paar seconde uit de kom en zoveel pijn in mijn knie heb ik nog nooit gevoeld. Die paar seconde leken minuten te duren. Na 10 minuten ging het wel weer en kon ik erop staan en zelfs langzaam lopen.

De volgende dag kon ik zelfs traplopen! Ik zag het allemaal weer wat positiever. Had gelijk een afspraak bij onze team arts. Maarja ik kon op 1 been staan, ik kon lopen, mijn knie was niet echt dik en totaal niet blauw. Hoe erg kan het zijn?

De dokter deed wat tests en wist het niet zeker. Het voelde niet super slecht maar ook zeker niet goed. Dus nog steeds; onzekerheid. Er moest een mri gemaakt worden want aan de buitenkant kunnen we niets zien. In Nederland moeten we vaak weken wachten op een mri maar ik kon hier gelijk dezelfde dag om 18.20 uur. Dus het werd een lange dag, met wachten tot dat moment.

Een mri duurt ongeveer 20 minuten. Nou het leek wel een uur! En je mag niet bewegen en ik kreeg natuurlijk jeuk aan mijn neus, aan mijn teen, een trillend been, laten we het erop houden dat die mevrouw me erg lastig vond....

Daarna een paar minuten in de wachtkamer en dan wordt je naar binnengeroepen voor een algemene uitslag. Dat betekent ze zeggen wat ze zien op de beelden en dat was het.

Nou daar gaat ie dan... Ik ging zitten, had amper de stoel geraakt, en het eerste wat hij zei: voorste kruisband afgescheurd. Sorry?? Pardon?? Wat??

Alles wat hij daarna heeft gezegd heb ik niet meer gehoord. Een van de ergste blessures voor een topsporter is die verdomde kruisband. En notabene ik, Michelle Goos, die in de afgelopen 15 jaar misschien 4 officiële wedstrijden heeft gemist, moet nu 6 tot 9 maanden op de tribune toe kijken??

Ik weet het niet meer.....

Mijn altijd innerlijke positieve stemmetje is op vakantie denk ik want voor mij is nu alles somber.. En nee ik vind mezelf niet zielig en heb geen zelf medelijden maar ik voel me wel helemaal K*T en wil het liefste naar mijn moeder....

Groetjes,
Michelle