Rollercoaster life

Wow, wat een einde van 2019 heb ik gehad. De tijd is voorbijgevlogen, maar drieënhalve week in Japan was toch ook wel een lange periode. Het was een ware achtbaan aan momenten en ervaringen. Er is zoveel gebeurd.. Laten we maar snel beginnen! Het grote avontuur in Japan begon natuurlijk met het verlossende bericht dat ik ontving van de bondscoach; je zit erbij, je gaat mee! Vanaf het moment dat ik dit bericht kreeg, is mijn lach niet meer van mijn gezicht geweest. IK zit bij de selectie voor het WK in Japan! En dit keer niet op de tribune (zoals op het EK het jaar er voor), maar dit keer écht bij de wedstrijdselectie. HOE VET?! Bijna vier weken zouden we in Japan blijven, met een koffer die slechts 23kilo aan bagage mocht wegen. Paniek! Hóe gaat dat passen?! Gelukkig waren we vroeg op Schiphol, want inpakken is duidelijk niet helemaal één van onze talenten ???? Maar, eind goed al goed en alles ging mee het vliegtuig in!

WK Handbal in Japan

Met enorm veel zin en strijdlust werkten we in Japan toe naar onze openingswedstrijd tegen Slovenië. Een team met veel kwaliteit, waar we goed handbal tegenover moesten zetten. Tot mijn verrassing mocht ik in de basis beginnen. Helaas waren mijn speelminuten van korte duur en verloren we ook nog eens de wedstrijd. Absoluut geen droomstart en dus ook allesbehalve een goed gevoel. Maar gelukkig was het toernooi nog lang, nog genoeg kansen om te laten zien wat we kunnen, wat ik kan. Ik heb dan ook van iedere minuut die ik op het veld stond genoten.
Goede wedstrijden, slechte wedstrijden, winnen, verliezen. Alles kwam voorbij. En toen moesten we wachten.. Of we ons wel of niet zouden plaatsen voor de halve finale hadden we immers niet meer in eigen hand. We durfden bijna niet te kijken en hebben de hele avond met samengeknepen billen gezeten, maar toen klonk er opeens een verlossende schreeuw van een aantal meiden: JAAAA!!! HALVE FINAAAALEEE!!!’

En dan sta je tegenover Rusland. Een ploeg met ontzettend veel ervaren speelsters die ieder jaar opnieuw een goed resultaat neer weten te zetten. Een handbalgrootmacht. Lois traint dagelijks met bijna het hele team van Rusland en had daardoor heel veel insides die we op konden nemen in ons strijdplan. En strijden dat hebben we gedaan. We speelden een onwijs goede wedstrijd en waren met name in de tweede helft de betere partij. Maar je weet ook, Rusland geeft zich niet zomaar gewonnen. Wederom zwaar billen knijpen en in de laatste seconden hadden we het niet meer, trappelend stonden we langs de lijn van het veld te wachten op het verlossende eindsignaal. Nog 1 schot van de Russen… NAAST! JA, JA, JA!!!! FINAAAAALEEEEEEE!!!!!!!

This is the moment

Nog één keer alles geven, álles er uit halen wat er in zit. Winnen we deze, dan zijn we gewoon wereldkampioen. Hoe gaaf zou dat zijn?! Mijn billen hebben voor altijd spierpijn, want ook dit was weer keihard billen knijpen. Laatste seconden tikken weg, nog een kans op een break, een overtreding van de Spaanse verdediger, een penalty buiten tijd. IK HAD HET NIET MEER! Bijna te bang om te kijken zien we de laatste bal er in gaan. Wát een ontlading, álles kwam er uit. Het enige dat we nog konden was SCHREEUWEN, SPRINGEN, RENNEN, KNUFFELEN, GILLEN, HUILEN. En dat alles tegelijk. WE ZIJN WERELDKAMPIOEN!!! WIJ zijn wereldkampioen. Het was zo’n gekkenhuis, we bleven schreeuwen en zingen. Aan de ene kant helemaal juichend voor wat er zojuist gebeurd was, aan de andere kant nog totaal geen besef hebbende van wat hier zojuist gebeurd was. En dan krijg je die prachtige gouden medaille uitgereikt (die trouwens retezwaar is!) en klinkt het Wilhelmus. Nog nooit zongen we zó hard mee en ik had kippenvel van top tot teen. WE DID IT! Die wereldtitel is van ons, die gouden medaille is van ons. Deze groep, die zonder te grote verwachtingen afreisde naar Tokyo, reist terug met de gouden medaille. Zó bijzonder om dit allemaal te hebben meegemaakt, om onderdeel te zijn van deze groep. Een dag om nooit meer te vergeten en die we uiteraard tot in de late uurtjes feestend hebben afgesloten.

Nederlands Trots

Na een onwijs lange reis van meer dan 25 uur kwamen we weer aan in ons kikkerlandje. Klokslag 5.00 uur liepen we, met gouden medaille om onze nek, de ontvangsthal van Schiphol binnen. Blij verrast te zien dat we warm onthaald werden door familie en vrienden die voor ons waren opgestaan. En natuurlijk een hoop media, die onze vermoeide, totaal niet uitgeslapen, maar vooral zeer voldane hoofden kwamen vastleggen. We waren dan wel terug in Nederland, de achtbaan waar we in zaten, stond voorlopig niet stil. Diezelfde avond nog waren we uitgenodigd voor de talkshow van Beau om daar te praten over onze prestatie. Pittig na zo’n lange reisdag, maar ook weer een superleuke ervaring.

Ook de volgende dag nog geen ‘rust’. Vlak voordat het vliegtuig naar Amsterdam opsteeg kregen we namelijk te horen dat we alsnog genomineerd waren als Sportploeg van het jaar en dus uitgenodigd waren voor het NOC*NSF Sportgala. Superleuk, maar ook; stress! Want maar anderhalve dag in NL om een geschikte outfit te vinden.. Gelukkig kwam dit helemaal goed. En dan zit je op het podium bij het Sportgala en hoor je dat je Sportploeg van het jaar bent geworden! Een ware kers op de taart. En een mooie afsluiting van deze fantastische ervaringen. Een maand lang zat ik in een achtbaan en nu is het eindelijk tijd om met de beentjes omhoog op de bank te ploffen. Even helemaal niets, behalve bedenken wat de mooiste plek is voor die gouden medaille. ???? Beste achtbaanritje van mijn leven!