SHE’S BACK!!

Na bijna zeven maanden dag in dag uit revalideren, is het mij gelukt! IK MAG HANBDALLEN! Wanneer? Dit weekend! Ik speel zaterdag twee maart mijn eerst wedstrijd na het hele seizoen op de tribune te hebben gezeten en me heel machteloos te hebben gevoeld.

Mijn knie is sterk en stabiel. Mijn hoofd, bijna. Maar volgens de dok hier moet dat slijten met de tijd. Ik durf alles, ik kan alles, het gaat voor mijn gevoel alleen nog niet zo als voor mijn blessure. Ik denk niet na wanneer ik op het veld sta, ik doe wat in mij opkomt en reageer. Maar ik vind mezelf bijvoorbeeld nog niet zo snel als dat ik was. Misschien is dat wel helemaal niet zo hoor, maar zo voel ik dat. Het kan ook zijn dat ik, zoals ik in mijn hele leven al met alles doe, de lat veel te hoog leg. Maarja daardoor ben ik wel de persoon geworden die ik nu ben en heb ik bereikt waar ik toen ik klein was alleen maar van kon dromen. Dus slecht is het niet, maar goed is het ook niet altijd. Snap je? Haha

Ja ik ben zenuwachtig, terwijl ik niet eens weet of ik wel aan spelen toekom. Het is namelijk voor ons een hele belangrijke wedstrijd en voor de coach natuurlijk ook best spannend om iemand na zo een lange pauze weer in te zetten.

Nu ik weer mag spelen betekend dat niet dat mijn revalidatie stopt. Mijn revalidatieprogramma loopt zeker nog drie maanden door. Dit houdt in: extra fysiotherapie, extra krachttraining en nog steeds extra interval training. Dat betekend dus ook dat ik 2 keer zoveel train als de rest van het team. Wat ik eigenlijk niet zo erg vind, is meer een luxe positie eigenlijk. Ik ben nu sterker als voor mijn operatie, omdat ik me geheel kon focussen op krachttraining en sterker worden.

Ik mag eindelijk spelen, ben SUPER blij, maar heb mijn doel nog niet bereikt: Beter worden als voor mijn blessure. Sterker ben ik, sneller nog niet. Maar ik werk eraan en ben dus nog niet helemaal klaar. :)