Het leven van een topsporter

Het leven van een topsporter is alles behalve voorspelbaar. Je kunt doelen stellen en hebben, maar je weet nooit of die uiteindelijk haalbaar of realistisch zijn.

Hoe fit je ook bent, een ongeluk is zo gebeurd. Vooral bij een sport als handbal met veel lichamelijk contact.

Na vorig jaar was ik er van overtuigd dat het mij geen tweede keer zou gebeuren. Ik had mijn voeding aangepast en deed extra krachttraining om sterker te zijn en te blijven dan ooit te voren.

Een onvermijdelijke botsing met de keepster van Bietigheim 

Helaas was een botsing met de keepster van Bietigheim onvermijdelijk en lande ik verkeerd. Vele van jullie zullen het al gelezen hebben of misschien wel live gezien hebben. Mijn knie was uit de kom en ik voelde het meteen: kruisband. Als je het 1x gevoeld hebt, weet je het gelijk. Plop. Zo voelt het. Ik kon zelf mijn bovenbeen aanspannen en mijn been strekken. Daardoor zat alles gelijk weer op zijn plek.

De MRI de volgende dag was alleen maar een bevestiging van wat ik eigenlijk al wist: voorste kruisband kapot, binnenband kapot en meniscus beschadigd. Jep... daar gaan we weer. Zoveel doelen, wensen... doei.

Bewezen om weer in beeld te komen bij oranje

Waar ik nu het meest trots op ben, is dat ik mezelf in het afgelopen half jaar genoeg heb laten zien en bewezen om weer in beeld te komen bij oranje. Dat was mijn eerste doel.

Ik heb genoeg zelfkennis om te kunnen zeggen dat ik geen talent had, geen tover handbalster ben en niet het mooiste spel laat zien. Maar door hard werken, nooit opgeven en trainen tot ik erbij neerviel, heb ik toch de eer gehad in dat oranje shirtje te mogen spelen.

Ik had het graag nog eens gedaan maar het is mij helaas niet gegund.

Het volgen van het WK

Ik heb uiteraard het WK gevolgd en vond het vooral moeilijk om handbalwedstrijden te kijken. Niet alleen omdat ik zo graag zelf wil spelen, ook omdat ik nu een knie-fobie heb. Ik let de hele tijd op knieën. Hebben meer mensen hier last van? Ik zal vast niet de enige zijn. Wel heel vermoeiend. Ik schrik bij elke verkeerde beweging. Naja terug naar het WK...

Ik weet hoe het is om een finale te spelen maar helaas niet hoe het is om te winnen. Ik gun het die meiden van harte en kan alleen maar zeggen dat het na al die jaren dik verdient is. Bloed, zweet en heel veel tranen.

Ik zal mijn doelen en dromen bij moeten stellen. Ik weet dat 30 nog niet oud is en zo voel ik me ook zeker niet maar of ik ooit nog eens mijn oranje shirtje uit het stof mag trekken, denk ik niet. Dus ik denk dat dat een droom blijft en geen doel wordt. Maar wie weet wat de toekomst brengt, niets is onmogelijk.

Contract tot en met juni

Mijn contract loopt af in juni maar gelukkig heeft de president van de club laten weten, dat als ik het zou willen, ik in Neckarsulm mag blijven. Ik snap best dat iemand met 2 kluts knieën niet heel interessant is, daarom waardeer ik dit enorm! En ga ik er de komende maanden alles aan doen om te laten zien dat iemand met 2 nieuwe kruisbanden net zo goed kan handballen als iemand met 2 ‘oude’ kruisbanden.

Ben nu wel weer in evenwicht! Links en rechts nieuw bandje erin, lichamelijk 30, kruisbandjes net geboren en klaar voor actie!!

Klaar om mijn dromen doelen te maken, kom maar op 2020!!!

Ik wens iedereen een gezond en sportief 2020, dat al jullie dromen uitkomen en doelen bereikt worden!

X
Michelle