Dag allemaal daar ben ik weer. Fris, fruitig en klaar voor mijn eerste blog van 2019!
Allereerst; Gelukkig Nieuwjaar! Dat het maar een liefdevol, mooi, gezond, sportief, blessurevrij jaar mag worden voor iedereen.
Vandaag kijk ik toch nog even terug op vorig jaar. Klinkt ver weg, maar de hele decembermaand voelt voor mij als de dag van gister en ik vertel jullie graag weer over mijn belevenissen.
1 december, dit keer niet zomaar de eerste van deze feestmaand, maar een hele bijzondere datum. Dé start van het EK in Frankrijk, waar ook ik voor geselecteerd was!
Helaas kreeg het toernooi voor mij een andere wending dan vooraf gedacht. Helle besloot namelijk een 17e speelster aan de selectie toe te voegen en dus moest er een speelster plaatsnemen op de tribune, die speelster dat werd ik. Een plek op de tribune betekent ook; extra trainingen. Wanneer de meiden rust hadden om te herstellen, werkte ik me in het zweet tijdens een spinning of krachttraining. Natuurlijk was dit in eerste instantie een teleurstelling en was het mentaal zwaar, maar ik wist ook ‘hier word ik sterker van’ en uiteindelijk overheerste het gevoel dat dit een unieke ervaring was en ik blij moest zijn dat ik hier überhaupt stond. Non-stop genieten van alles, dat moest ik doen en deed ik ook.
Het gehele toernooi zou de tribune mijn plek zijn, dacht ik… In de ochtend van 12 december kreeg ik namelijk te horen dat ik voor de wedstrijd tegen Duitsland aan de wedstrijdselectie toegevoegd zou worden. Totaal niet verwacht en dus extra blij met deze kans. De avond eindigde met een prachtige overwinning op Duitsland. Helaas maakte ik geen minuten, maar de halve finale was een feit!!
Het hele EK is voor mij een achtbaan van emoties geweest. Mentaal een uitdaging en pittige momenten afgewisseld met hele mooie. Het mooiste moment was dat we de bronzen medailles omgehangen kregen, ondanks dat ik geen minuut gespeeld had voelde het zo goed. Wat was dit te gek! Deze schitterende ervaring pakt niemand me meer af.
Dit had ik allemaal voor geen brons willen missen ;)
Na het EK was de feestmaand nog niet compleet. Weinig rust voor mij, want tussen kerst en oud&nieuw moest de Final4 gespeeld worden. Dus hophop naar Denemarken voor twee tactische trainingen voordat we van de kerst(vr)etenrijen konden gaan genieten. De kerstdagen heerlijk met familie doorgebracht om vervolgens 2de kerstdag weer terug te gaan naar Kopenhagen, want de Final 4 van de Deense beker kwam eraan.
Voor het eerst in de clubhistorie van Nykøbing (NFH) stonden we in de finale van de Santander Cup, de Deense beker. Het bijzondere is dat het bekertoernooi niet per seizoen gaat maar over een heel jaar loopt. Vanaf Januari starten de bekerwedstrijden weer voor de Final4 in december 2019.
Wat een strijd werd er geleverd en ondersteund door honderden meegereisde fans en familie werd de bekerfinale GEWONNEN!!
Zo gaaf, de tweede prijs in de december “feestmaand”!
Even genieten van dit allemaal en op naar een mooi 2019!
Ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen hoe mijn jaar was... Veel dieptepunten weinig hoogtepunten. Daarom wil ik het daar niet te lang over hebben, maar kijken naar wat mijn doelen zijn voor het nieuwe jaar en hoe ik die doelen ga bereiken!
Ik heb 4,5 maand van mijn revalidatie achter de rug en nu beginnen mijn trainingen EINDELIJK op handbal te lijken! Ik ben langzaam begonnen met het oefenen van een sprongschot. Ja oefenen, want als je denkt dat je dat gelijk weer kan na 4 maanden, dan heb je het fout! Ik wist namelijk niet eens hoe ik normaal moest huppelen!!! Dat gevoel, de timing, helemaal weg! Voelde me zo dom! Ik kon niet eens met mijn kleine nichtje huppelen! Maar na wat simpele oefeningen op 1 been springen etc, kwam het al snel terug. Hartstikke fijn, dat ik weer kan huppelen, maar een sprongschot is toch wel weer 2 levels omhoog!
Wat voorheen zo makkelijk was; 3 stappen en springen, zweven, schieten. Leek nu onmogelijk. Ik heb eerst een minuut naar mijn voeten staan staren, maar ze deden niets.
Nou goed, andere methode: stap voor stap een sprongschot doornemen.
Stap 1:
Afzetten en springen. 1 benig op een step. Na een paar keer, ging dat steeds beter. Echt hoog kwam ik nog niet. Maar het was een begin.
Stap 2:
3 stappen, afzetten, landen. Meer was het nog niet. Het zweefmoment was er helemaal niet, niet eens 0.00001 seconde bleef ik hangen.
Stap 3:
Dribbelen, 3 stappen, afzetten, schieten. Dat was ook wel weer een dingetje. Had ik eindelijk na 2 weken oefenen dat sprongschot weer een beetje erin (10cm spronghoogte) moest ik gaan dribbelen, springen en dan ook nog schieten. Dit heb ik wederom 2 weken moeten oefenen. Dit gaat dan ook allemaal in 1 tempo, een versnelling heb ik nog niet.
De eerste 4 maanden van mijn revalidatie waren zwaar en ik voelde me vaak heel alleen. Maar ik ben nu op een punt beland, dat ik bijna alles kan, behalve echt handballen. Mijn conditie is 0,0 en mijn sprongschot is verre van hoe het was voor mijn blessure. Ik moet het anders formuleren; ik dacht dat de eerste 4 maanden het zwaarste zouden zijn, maar ik had het mis. Het ergste komt nu. Ik denk dat ik mee kan spelen en wil het heel graag, maar het gaat nog niet. En toegeven dat je iets niet kan, is ook best een dingetje.
Begin december deed ik mijn eerste sprongschot en heb ik mijn eerste breakies weer gelopen! Dat voelde geweldig, ik kon weer een beetje meedoen! Het is nu januari en 2 januari heb ik voor het eerst vanuit mijn hoekje geschoten! De eerste 2 pogingen waren nog niet je-van-het, maar ach ik ben weer een stap dichterbij mijn doel: weer handballen en mijn oude niveau weer halen! Of misschien wel beter dan voor mijn blessure! Wie weet, niets is onmogelijk toch?
De komende 4 weken staan voornamelijk in het teken van conditie en sprongkracht opbouwen. Veel krachttraining en nog meer conditietraining. Zo leuk, voornamelijk nog zonder bal. Bah, rennen zonder doel, vreselijk! Maar wat moet dat moet! En ik kan EINDELIJK weer lekker op doel gooien! Dat heb ik toch zo gemist!
Ik wens iedereen een gelukkig, gezond en vooral sportief 2019!
De tijd is voorbij gevlogen. Alweer bijna vier maanden woon ik nu in Denemarken en tot nu toe bevalt het gelukkig erg goed. Het is natuurlijk altijd afwachten wat het avontuur dat je aangaat je brengt en welke obstakels er eventueel op je pad komen. Je springt niet zomaar in het diepe, aangezien je veel op moet geven en achter moet laten in Nederland. Van ieder weekend naar huis, naar één keer in de drie maanden naar huis. Als je geluk hebt.
Nou ben ik niet iemand die snel last heeft van heimwee, maar als je maar lang genoeg weg bent ga je vanzelf naar (Nederlandse) dingen verlangen; een gezellig dagje weg met vrienden/familie, verjaardagen of het gewoon simpelweg een avondje thuis op de bank hangen. Maar boven alles mis ik vooral de Nederlandse taal. Hier in Denemarken hoor ik vooral Deens en communiceer ik zelf in het Engels, aangezien mijn Deens nog niet goed genoeg is.
Met name tijdens wedstrijden kost het een hoop energie om alles goed mee te krijgen, aangezien alles dus in het Deens gaat. Er is onvoldoende tijd om alles te vragen en dus probeer ik zoveel mogelijk op te pikken, desnoods met behulp van gebaren. Geen ramp natuurlijk, maar wel iets waar ik behoorlijk aan heb moeten wennen.
Uiteraard zijn er ook dingen die ik juist als heel positief ervaar. We hebben een druk competitieschema en veel wedstrijden worden op televisie uitgezonden. Hierdoor spelen we niet alle wedstrijden in het weekend, maar spelen we ook regelmatig op doordeweekse dagen. Zo kan het zijn dat we de ene week op vrijdag spelen en de volgende week alweer op woensdag. Hierdoor gaan de dagen snel voorbij, omdat de focus alweer op de volgende wedstrijd ligt. Nadeel is dat ik vaak vergeet welke dag het nou precies is, want zondagen voelen opeens als woensdagen en andersom.
Inmiddels zit de eerste competitiehelft er voor ons op. Een mooie derde plek is onze uitgangspositie voor de tweede helft van de competitie, die in januari zal starten. Voor die tijd gaan we eerst nog strijden voor een plek in de finale van de beker! Wij spelen tussen kerst en oudjaar namelijk de Final 4 en dat betekent dus: kans op een prijs!
Voordat ik mij ga focussen op de beker, staat er eerst een andere hele mooie ervaring op mij te wachten!
Maandag 19 november zijn we met het Nederlands team bijeen gekomen voor de laatste trainingsstage voor het EK in Frankrijk. Zoals ik eerder al schreef vind ik deze stages altijd heel waardevol en geniet ik volop.
Niet alleen van het handballen trouwens, de smoothies op Papendal mogen er ook zéker wezen. En het beste? Geen blender-schoonmaak-ellende!!
Tijdens de trainingsweek werd de definitieve selectie van het EK bekend gemaakt. Vooraf had ik geen verwachtingen. Natuurlijk grijp ik mijn kansen met beide handen aan en wil ik laten zien wat ik in huis heb, maar ik ben nog jong, moet nog een hoop leren en kom ‘net kijken’, dat ik onderdeel ben van de trainingsgroep vind ik al heel waardevol. Zenuwachtig was ik dan ook niet, tot het moment dat ik bij Helle moest komen voor de bekendmaking, dat was toch wel spannend. And guess what? FRANCE HERE I COME!
Onwijs blij en enthousiast ben ik woensdag op het vliegtuig naar Frankrijk gestapt waar zaterdag het EK voor ons zal starten tegen Hongarije. Hoe het mij en het team daar is vergaan lezen jullie in mijn volgende blog, dus voor nu zeg ik; au revoir!
Lees meer
Dit weekend begint het EK. Voor die meiden natuurlijk super spannend. Vooral voor de meiden die dit voor het eerst mee gaan maken. Het is zo een mooie ervaring. Moeilijk uit te leggen. Natuurlijk volg ik die meiden! Als ze spelen zit ik voor de buis. Misschien dat ik er iets anders naar kijk. Ik ken deze meiden op een andere manier. Ik zie ze nog steeds als mijn team, misschien is dat raar, maar zo voelt het. Ook heb ik gelukkig met de meeste nog goed contact, we wonen natuurlijk niet allemaal bij elkaar om de hoek. Dus we zien elkaar niet zo vaak maar social media en whats app helpt enorm! Dat is natuurlijk sowieso belangrijk als je in het buitenland woont, want je ziet en spreekt mensen een stuk minder vaak.
Er wordt mij vaak gevraagd wat ik denk over het Nederlands team en wat ik verwacht van deze meiden. Heel eerlijk heb ik geen verwachtingen en laat ik me verassen. Ik heb alle vertrouwen in deze meiden. Het zijn stuk voor stuk goede handbalsters met meerdere kwaliteiten. De ‘nieuwe’ meiden kunnen natuurlijk helemaal voor een verassing zorgen! Ze zien nieuw, fris en jong! Ze hebben andere ideeën en andere handbalstijlen die tegenstanders, waar we elk jaar weer tegen spelen, nog niet kennen. En het is een toernooi, in het begin heb je gelukkig even de tijd om elkaar te vinden, dat betekend dat 1 verloren wedstrijd niet gelijk het einde betekend. Ik vind handbal zo een verassende en onberekenbare sport, alles is mogelijk en dat maakt het toch zo mooi!
Ik hoop dat ik alle wedstrijden kan zien en anders in de herhaling want voor mij gaat het nu ook echt beginnen! Ik mag langzaam mee gaan trainen met de groep en dus gaan mijn trainingen ook langzaam weer meer op handbaltrainingen lijken! En dat is toch lang geleden. Ik mocht vorige week helpen bij de keepers training, dat doe ik al wat langer, maar deze keer mocht ik ‘echt’ op doel gooien. Als in; 3 passen en volgas de bal op doel smijten! WAT EEN HEERLIJK GEVOEL! Het maakte me niet eens uit dat de ballen overal heen vlogen behalve in de richting die ik graag zou willen! Maar het begin is er! En de spierpijn en de blaren ook..
Maar dat neem ik voor lief! Ik heb nog een lange weg te gaan maar ik kom terug!!
Krachttraining doe ik nog steeds elke dag maar vanaf nu dus ook iets meer rennen. Niet doelloos rennen, maar zoals ik dat het liefste doe; achter een bal aan!
Nu eerst genieten van 2 weken prachtig handbal op TELEVISIE!
Lees meer
Eindelijk zijn de ‘cruciale’ 3 maanden om!! En mag ik beginnen met iets wat op handbal lijkt. Springen, sprinten, richtingsveranderingen, etc.. Staat nu allemaal op het programma.
Maar ik ben niet op dit punt gekomen zonder slag of stoot. Ja mijn knie gaat goed. Mijn probleem is meer mentaal. In mijn vorige blog vertelde ik jullie hoe eenzaam ik me soms voel en vooral ook machteloos. Het leek alsof ik elke keer wanneer het beter leek te gaan, er weer een tegenslag opdook. In verschillende vormen. Elke tegenslag, hoe klein ook, viel me zwaar en in mijn gedachten deed ik 1 stap voor uit en 2 terug.. En nee niet fysiek, mijn nieuwe kruisband doet het hartstikke goed en ik ben trots op hem! Maar mentaal valt het niet mee altijd positief te blijven. Ver van huis omdat ik graag handbal wil spelen op een hoger niveau. Nu dus; ver van huis en geen handbal..
Maandag 29 oktober was een extra zware tegenslag. Mijn opa overleed en ik was niet op tijd om hem nog te kunnen spreken. Natuurlijk begrijpen mijn opa en oma dat ik niet om de hoek woon, maar voor mij is dit wederom iets wat me 10 stappen terug zet in mijn revalidatie. De afgelopen week was dan ook extra zwaar, maar na veel praten met mijn oma en moeder weet ik dat het goed is zo. Ik moest dit verdriet omzetten in kracht en opnieuw beginnen. Denken aan de mooie herinneringen en wijze lessen van mijn opa.,
Terug in Duitsland heb ik letterlijk de knop omgezet en ben ik opnieuw begonnen. Hard trainen, 2x per dag, grenzen verleggen en nieuwe doelstellingen opstellen.
Mijn nieuwe doelstellingen;
*In december met het team meetrainen.
*In februari weer wedstrijd fit zijn.
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik (vaak) over positief ben, tegen het irritante aan. Ik zie problemen maar heb ze ook gelijk in mijn hoofd alweer opgelost. De laatste weken was dat helaas anders. Ik was vooral negatief en niet gemotiveerd. De dagen worden korter en mijn lontje werd dat ook..
Tot ik na vorige week dacht: wauw! Ik heb al zoveel bereikt eigenlijk. Wat is in mijn probleem? Alles wat ik nog behaal vanaf dit punt is ‘extra’. Maar zo kan ik dat niet zien.. Voor mij is het nooit genoeg. Zo mag het niet eindigen, ik bepaal zelf wanneer ik stop en niet een blessure!
Daarom ga ik door en kom ik terug!!
Zaterdag hebben we eindelijk de eerste punten gehaald in de Bundesliga en met dat gevoel, van winnen, wil ik afsluiten. Want ik wil zelf van het veld aflopen, met een voldaan gevoel, na een gewonnen wedstrijd..
Groetjes,
Michelle
Lees meer
