Nieuws

Want inmiddels zitten de eerste drie weken in Denemarken, en dus bij mijn nieuwe club, er alweer op. Waarom ik nog niet veel meer heb gezien dan; sporthal, fitnesshal en de supermarkt hier om de hoek, dat ga ik jullie allemaal vertellen.

De eerste dagen in Denemarken hoefde ik nog niet te trainen en dus had ik alle tijd om mijn appartement in te richten. Ik woon op loopafstand van het centrum van Kopenhagen, een mooie locatie dicht bij winkels (daar gaat een vrouwenhart sneller van kloppen!) en op een minuut lopen van de supermarkt. Ideaal, want alle ingrediënten voor je diner of ontbijt tegelijkertijd in huis halen is al meer dan eens een opgave gebleken ;)

Al met al klinkt dit natuurlijk perfect, echter ontbreekt er ook wel een piepklein detail.. een lift! Verhuizen met een temperatuur van 30 graden naar een appartement op de derde verdieping is dan met recht een complete work-out te noemen, het doorweekte shirt krijg je er gratis bij. Maar het is allemaal gelukt en hoewel het allemaal nog niet helemaal compleet is, ben ik erg tevreden met mijn plekje hier.

Van nieuw, naar nieuwer.

Drie volle dagen was ik in Denemarken, toen begon meteen al een nog nieuwer avontuur. We gingen op trainingsstage naar JAPAN! Ontzettend gaaf en ik was dan ook heel erg benieuwd. Na een halve wereldreis kwamen we eindelijk in Japan aan. Vooraf was ik een beetje huiverig of we niet iedere avond rijst voorgeschoteld zouden krijgen (Sushi niet meegerekend, dat mag wel elke avond!), maar de eerste avond werden we al meteen verrast met een Italiaanse pasta en ook de rest van de tijd was het eten heel gevarieerd.

Onze dagen bestonden vooral uit heel veel handballen. Iedere dag twee trainingen (zaal en kracht), waarbij de zaaltrainingen in het teken stonden van verschillende vormen van partijtje tegen het nationale team van Japan. Dit vond plaats in het Olympisch sportcentrum, wat echt een fantastische plek was om te kunnen trainen. Veel trainen dus en elkaar zo beter leren kennen zodat we op het veld weten wat we van elkaar kunnen verwachten, wat de afspraken zijn en welke systemen we (gaan) spelen. Voor mij dus een hoop nieuwe dingen, maar daardoor wel volop gelegenheid om snel te wennen en dus ideaal.

Wat me trouwens echt opgevallen is, is hoe gastvrij de bevolking van Japan is. Zo was ik onderweg naar de lift en voor ik het wist kwam de vrouw van de receptie al ‘aanrennen’ om het knopje in te drukken en ook deuren worden bijvoorbeeld constant voor je open gehouden. Zulke dingen maakte ik in Nederland weinig mee, maar de Japanners doen dit echt constant.

Iets anders wat je in Nederland niet snel meemaakt is het Japanse festival dat één van de laatste avonden georganiseerd werd. Niet zomaar een festival, maar één grote parade van inwoners uit verschillende dorpen en steden. Een weg van 6 km lang werd door verschillende stijlen en moves al dansend afgelegd door deze mensen van verschillende leeftijden. Aangezien wij de volgende dag nog een wedstrijd op het programma hadden, liepen wij maar een klein gedeelte van de tocht mee. Heel indrukwekkend om te zien hoeveel tijd en aandacht hieraan besteed is en hoeveel plezier de inwoners uitstraalden.

Behalve het festival hebben we gelukkig tussen de trainingen door ook nog wat andere sightseeing kunnen doen, je bent immers niet elke dag in Japan te vinden. Ondanks de hittegolf van 37 graden was het meer dan de moeite waard om overal gewoon rond te lopen en keken we onze ogen uit. Ook kregen we in groepjes een rondleiding in Japan door de speelsters van de nationale selectie en hoewel de Japanse meiden amper Engels spreken, kwamen we met handen en voeten gelukkig ook een heel eind.

En doorrrr

Inmiddels zijn we alweer een week terug in Denemarken, maar hebben we absoluut niet stilgezeten. Afgelopen weekend speelden we de Skjern Bank Cup in Ringkbing, een sterk bezet toernooi. We wonnen hier van Angola en Ringkobing en hadden een nipte nederlaag tegen Odense, de club van Tess Wester. Heel leuk om Nederlanders tegen te komen en even een praatje te kunnen maken. Sowieso ook prettig om weer even je moedertaal te horen en spreken, want hoewel ik steeds meer Deense woorden leer, klinkt het grotendeels allemaal nog als Chinees voor me.. ;)

Eerste officiële wedstrijd

Ook de eerste echte wedstrijd zit er inmiddels op en wat een verschil met wedstrijden in Nederland, met name qua fans/publiek. Onze NHF fans reisden 4 uur (!) heen en terug om onze wedstrijd bij te wonen en namen gigantische trommels mee. Dat moet wat zijn bij thuiswedstrijden. Een bomvolle arena, 60 minuten lang gesteund door de aanmoedigingen van onze fans. Fantastisch om in zo’n sfeer te mogen spelen en ik ben er van overtuigd dat dit een extra boost geeft om nóg harder te vechten voor de overwinning. Ik kan dan ook niet wachten om mijn eerste officiële thuiswedstrijd te spelen en hoop jullie daar de volgende keer weer alles over te kunnen vertellen.

Tak for læsning! :)

Tja waar zal ik beginnen. Wederom genoeg om te vertellen en helaas niet alleen leuke verhalen deze keer.

We hebben nog een week vakantie gehad en dat was toch echt heel fijn! Niet omdat ik al weer toe was aan vakantie, maar omdat ik dan mijn familie nog even kon zien voordat het lange seizoen gaat beginnen. Want bijna mijn hele familie was in Spanje en dat was toch perfect! Zon, zee, strand en familie!

Elke dag sporten op het tijdstip dat mij uitkwam en daarna leuke dingen doen: zwemmen, naar het strand, motor rijden en natuurlijk winkelen!! Mijn moeder zegt altijd: ‘je moet doen waar je goed in bent’. En ik luister (bijna) altijd naar haar natuurlijk! En ik kan toevallig heel goed shoppen!! Haha

In het tweede deel van de voorbereiding staan de technische zaken meer centraal: wat voor soort handbal past bij dit team? En hoe gaan we dat spelen?

Nog maar 3 weken dan begint de competitie en er staan veel wedstrijden op het programma tot dan. Onze eerste oefenwedstrijd na de vakantie, is tegen een oude bekende: Dalfsen uit Nederland. Na 4 trainingen gelijk weer een oefenwedstrijd is toch best snel maar zou geen probleem moeten zijn.

Helaas werd het voor mij één van de zwartste dagen uit mijn carrière. Iedereen die mij kent, weet dat ik weinig blessureleed heb gehad door de afgelopen jaren. Eigenlijk speel ik altijd en ben ik altijd top fit. Maar nu, na een actie tussen 1 en 2, een sprongschot en een foute landing, ziet alles er heel anders uit. Ik voelde gelijk dat het mis was. Mijn onderbeen leek voor een paar seconde uit de kom en zoveel pijn in mijn knie heb ik nog nooit gevoeld. Die paar seconde leken minuten te duren. Na 10 minuten ging het wel weer en kon ik erop staan en zelfs langzaam lopen.

De volgende dag kon ik zelfs traplopen! Ik zag het allemaal weer wat positiever. Had gelijk een afspraak bij onze team arts. Maarja ik kon op 1 been staan, ik kon lopen, mijn knie was niet echt dik en totaal niet blauw. Hoe erg kan het zijn?

De dokter deed wat tests en wist het niet zeker. Het voelde niet super slecht maar ook zeker niet goed. Dus nog steeds; onzekerheid. Er moest een mri gemaakt worden want aan de buitenkant kunnen we niets zien. In Nederland moeten we vaak weken wachten op een mri maar ik kon hier gelijk dezelfde dag om 18.20 uur. Dus het werd een lange dag, met wachten tot dat moment.

Een mri duurt ongeveer 20 minuten. Nou het leek wel een uur! En je mag niet bewegen en ik kreeg natuurlijk jeuk aan mijn neus, aan mijn teen, een trillend been, laten we het erop houden dat die mevrouw me erg lastig vond....

Daarna een paar minuten in de wachtkamer en dan wordt je naar binnengeroepen voor een algemene uitslag. Dat betekent ze zeggen wat ze zien op de beelden en dat was het.

Nou daar gaat ie dan... Ik ging zitten, had amper de stoel geraakt, en het eerste wat hij zei: voorste kruisband afgescheurd. Sorry?? Pardon?? Wat??

Alles wat hij daarna heeft gezegd heb ik niet meer gehoord. Een van de ergste blessures voor een topsporter is die verdomde kruisband. En notabene ik, Michelle Goos, die in de afgelopen 15 jaar misschien 4 officiële wedstrijden heeft gemist, moet nu 6 tot 9 maanden op de tribune toe kijken??

Ik weet het niet meer.....

Mijn altijd innerlijke positieve stemmetje is op vakantie denk ik want voor mij is nu alles somber.. En nee ik vind mezelf niet zielig en heb geen zelf medelijden maar ik voel me wel helemaal K*T en wil het liefste naar mijn moeder....

Groetjes,
Michelle

Heyhoi, daar ben ik weer. Helaas niet vanuit één of ander zonnig oord, maar ‘gewoon’ vanaf thuis vanachter mijn laptopje. Want waar voor de meeste mensen de zomervakantie in het teken staat van dingen als zon, zee, strand, zwemmen en relaxen, zat en zit dat er voor mij deze periode niet in en vulde ik het heel anders in. Hoe? Dat ga ik jullie vertellen!

Einde academie

Het seizoen bij VOC had ik natuurlijk al afgesloten (met hele mooie prijzen), maar bij de handbalacademie gingen we nog wat langer door. Inmiddels is ook daar het seizoen tot een einde gekomen, zit mijn tijd op de academie er definitief op en dus werd het tijd om te starten met het leeghalen van mijn kamer. Mijn kamer is altijd geordend en alles is netjes opgeborgen, dus ik dacht dat ik zo klaar zou zijn, maar niets bleek minder waar. Blijkbaar ben ik té goed in spullen opbergen en zo verbaasde ik me bij ieder laatje of kastje dat openging hoeveel er daadwerkelijk in lag. Uiteindelijk kostte het een hele dag heen en weer sjouwen, leverde ik mijn sleutel in en sloot ik het hoofdstuk HandbalAcademie af. Dit betekend overigens niet dat ik rust had, maar wel dat de focus volledig gericht kon worden op de laatste avonturen met Jong Oranje.

De allerlaatste jeugdinterlands

Mijn kamer is dan wel helemaal leeggeruimd, mijn handbalschoenen konden zeker nog niet de verhuisdozen in. Van 1 – 15 juli ging ik namelijk naar Hongarije, samen met 15 andere speelsters en onze staf strijden op het WK onder 20 in Debrecen. Een WK met een bijzonder randje; onze eerste, maar tevens ook laatste jeugd WK!

We hadden als team maar één doel; Wereldkampioen worden! Het doel dat we al vier jaar voor ogen hebben en waarvoor we ooit begonnen met de slogan ‘teamwork makes our dream work’. Eentje die niet zomaar behaald zou worden, maar waar we voor de volle 200% samen voor zouden moeten werken.

We speelden een sterke poulefase, met 4 winstpartijen, een gelijkspel en een nipt verlies. Vervolgens kruisten we met poule D, vooraf bestempeld als de zwaarste poule, en kwam Zweden als tegenstander uit de koker. Bij winst zouden we bij de laatste 8 zitten, bij verlies zouden we gaan spelen om de plaatsen 9-24. Er stond dus heel veel op het spel. Uiteindelijk stapte er slechts 1 team met een grote lach van het veld; NEDERLAND! Kwart finales we komen er aaaan.

Volgende horde; Rusland. 60 minuten lang gaven we alles wat we hadden en bleven we tot het einde in onszelf geloven, maar uiteindelijk verloren we met twee doelpunten verschil van de Russen. Wat op dat moment rest is teleurstelling en tranen. Het besef dat je doel niet meer behaald kan worden, er geen halve finale gespeeld gaat worden, er geen medaille kansen meer zijn komt keihard aan, bij iedereen. Maar topsport bestaat nu eenmaal uit winnen én verliezen, juichen én tranen wegpinken. Maar we waren nog niet klaar, het toernooi was nog niet klaar en dus moeten we door. Teleurstelling omzetten in energie, koppen weer dezelfde kant op en opnieuw voor het hoogst haalbare gaan; een vijfde plek!

Om überhaupt voor die plek te mogen gaan spelen, moest er eerst gewonnen worden van Frankrijk. Konden we de mentale klap te boven komen, ons eigen spel laten zien? JAZEKER! De ontlading na de winst op Frankrijk was groot en het geloof dat we die vijfde plek gingen veroveren nog groter.

En dan is het opeens zo ver. Deze wedstrijd betekende niet alleen dat we als vijfde zouden kunnen eindigen, maar ook dat we onze laatste jeugdinterland zouden spelen. Na 6 fantastische jaren bij de verschillende jeugdselecties, zou dit de laatste keer worden. Nog één keer het volkslied zingen met dit team en nog één keer met elkaar knallen. We zijn een hechte groep geworden en dat maakt dit hoofdstuk afsluiten niet gemakkelijker. We speelden ons eigen spelletje, lieten zien waar we als team toe in staat zijn en met een ruime overwinning op Denemarken stapten we als winnaars van het veld. Heerlijk om je laatste interland winnend af te sluiten en dat uitgerekend tegen het land waar ik komend seizoen zal spelen!

Wat rest is niets dan trots. Trots op dit team, trots op wat we al die jaren hebben laten zien en trots op het uiteindelijk resultaat. Want ondanks dat we met een ander doel naar Hongarije toegingen, is vijfde van de wereld worden nog steeds een prachtig resultaat en zelfs het hoogste wat een U20 selectie ooit bereikt heeft.

Niks moet, niksen mag

Na een lang seizoen is dan nu ook voor mij eindelijk de zomervakantie aangebroken. Lang is het niet, maar toch heb ik nog anderhalve week om van mijn laatste dagen in Nederland te genieten. Anderhalve week waarin niks moet en niksen mag. Dan is het tijd om naar Denemarken te vertrekken en te starten bij mijn nieuwe club. De laatste spullen worden gekocht, langzaam begint het afscheid nemen van vrienden en familie en dan ben ik klaar voor mijn nieuwe avontuur!

Enne, dat papiertje van de vorige keer? DIE IS BINNEN! Ik vertrek dus met mijn propedeuse Sportkunde op zak en kan me komend seizoen volledig focussen op het leren van de Deense taal.
Maar wees gerust, de volgende blog zal gewoon in het Nederlands verschijnen ;) Fijne vakantie allemaal en tot dan!

De vakantie is (natuurlijk) voorbijgevlogen! Mijn eerste week in Neckarsulm zit er al weer op. Toch gek dat je leven zo kan veranderen in een half jaar. Maar nog gekker dat je er binnen een week eigenlijk al aan gewend bent en het bijna normaal voelt. Een week voorbij en het voelt alsof ik hier al maanden zit. Iedereen al veel langer ken en ik rij al overal naartoe zonder Google Maps! 10 punten voor mij! Haha!

(alle nieuwe speelsters, op Ana Pavkovic na, plus de nieuwe trainers)

De eerste weken

De eerste week bestonden de trainingen eigenlijk voornamelijk uit verschillende testen en teambuilding. Bij testen kan je denken aan; maximaal kracht (squaten met zoveel mogelijk kilo’s, bankdrukken met zoveel mogelijk kilo’s, etc.), uithoudingsvermogen (planken tot je niet meer kan bijvoorbeeld), stabiliteit en sprongkracht (op 1 been staan en doorzakken of bijvoorbeeld zo hoogspringen als je kan, of zo ver als je kan en landen op 1 been zonder om te vallen.) en natuurlijk niet te vergeten; rennen tot je niet meer kan; dan mag de shuttle-run test natuurlijk niet ontbreken! De uitkomsten van deze testen zijn genoteerd en aan de hand daarvan krijgen we allemaal een persoonlijk schema. En de gezamenlijke trainingen zijn voornamelijk gebaseerd op handbal. Dus rennen zonder bal doen we bijna niet! En dat komt mooi uit, want ik ren liever achter een bal aan! :P

Ook staat teambuilding hoog in het vaandel aangezien er van de 13 speelsters 7 nieuwe zijn! We moeten elkaar binnen 8 weken leren kennen, niet alleen buiten het veld om gezellig een praatje te maken of af en toe een gezellige avond te hebben, maar voornamelijk in het veld. We moeten blind op elkaar kunnen vertrouwen en elkaar leren aanvoelen. En dat heeft tijd nodig. Maar zoveel tijd hebben we natuurlijk niet. In Nederland duurt de voorbereiding meestal 1 maand en dan dacht ik altijd al ‘jeetje wat lang’, maar nu duurt de voorbereiding 2x zo lang en denk ik ‘jeetje wat kort’. Zoveel te doen en zo weinig tijd. Dus wat is voor ons de hoofddoelstelling van deze voorbereiding; een team worden en onze eigen identiteit ontwikkelen binnen het veld.

De oudste van het team......

Ook is het altijd een beetje aftasten de eerste weken. Wat is je plek binnen het team? Wat mag en kan je zeggen? Nouja voor het eerst in mijn leven ben ik werkelijk de oudste in het team.. Tja die tijd komt, niet voor iedereen maar als je lang genoeg doorspeelt word je vanzelf de oudste! En die tijd is voor mij dus nu aangebroken. Ik voel me nog niet oud maar die 3 en die 0 komen wel langzaam in mijn vizier.. Maar ik heb wel gehoord dat 28 het nieuwe 18 is dus voorlopig kan ik nog jaren mee!

Voor nu is het afwachten wat voor team we worden en wat onze mogelijkheden zijn. We hebben een jong team met potentie. Het wordt een zwaar jaar maar we moeten pakken wat we pakken kunnen en leren van onze fouten. Zaterdag staat onze eerste oefenwedstrijd op het programma en dan kunnen we meten hoe ver we zijn en waar onze verbeterpunten liggen. Het eerste echte test moment. Spannend! Maar heb er zin in! Vanaf nu gaat het ECHT beginnen.

Nieuwe handbalschoenen, maar welke?

Wat voor mij ook altijd een dingetje is bij de start van een nieuw seizoen; nieuwe handbalschoenen! Ik vind dat altijd zo moeilijk! Eigenlijk maakt de kleur mij vrij weinig uit (het liefste simpel niet met 100 kleuren). Wat ik het allerbelangrijkste vind is goede demping en een stevige schoen die niet te zwaar is. Daarom vraag ik altijd advies/hulp. Ik heb werkelijk alle schoenen gehad en geprobeerd; Mizuno, adidas, Hummel, Kempa, Asics, werkelijk alles! Bij alle merken zat er wel een schoen tussen die mij beviel. Maar bij mij bleef het probleem: de demping was na een paar weken weg. En om nou elke maand nieuwe te kopen is iets te veel van het goede! Dus allereerst heb ik een afspraak gemaakt bij een podotherapeut. Hier hebben ze mijn houding bekeken en de stand van mijn bekken/knieën/enkels etc.. Aan de hand daarvan heeft de podotherapeut steunzolen voor mij gemaakt, speciaal voor in mijn sportschoenen. Ook heeft hij mij als merk Asics aanbevolen vanwege de stabiliteit en goede demping bij dit merk.

Zo kwam ik dichterbij bij mijn ‘perfecte’ handbalschoen. Hierna heb ik Handbalshop.nl een email gestuurd. Ik heb ze geschreven wat de podotherapeut mij had aanbevolen en gevraagd welke schoen zij mij zouden aanbevelen. Zij stuurde mij 2 mogelijkheden, beide van het merk Asics. Ik heb ze beide kort geprobeerd en heb nu voor mij de perfecte schoen gevonden. Ik kan nu zonder na te denken of te passen de schoen in de juiste maar bestellen en ze zitten direct goed! Geen blaren, kramp, brandende voeten, etc.. Ze zitten meteen goed en ik kan er meteen een wedstrijd op spelen.

Deze Asics schoen is mijn absolute favoriet! Bekijk ze HIER

EIN-DE-LIJK vakantie! Wat een lang seizoen. Met veel ups en nog meer downs.. Maar ook dat hoort bij topsport en daar word je alleen maar sterker van! Mijn laatste wedstrijden bij Buxte waren erg emotioneel. Maar het is goed zo. We kregen een mooi afscheid en zijn uiteindelijk 3de geworden! Wij horen gewoon bij de top 3 van Duitsland! Dat is toch wat?!

Dat was het dan

Mijn ‘afscheidswedstrijd’ was 2 weken voor het einde van de competitie bij ons laatste thuiswedstrijd tegen Bensheim. Naast de vele cadeaus vond ik het allerleukst en liefste de mooie woorden die mijn team en de fans mij toe hebben gedragen. Daarom vond ik dat ik de microfoon even over moest nemen en 2000 mensen moest toespreken in mijn beste Duits! Gelukkig was het slecht te verstaan, omdat ik alleen maar aan het snotteren was. Ach het gaat om het idee! Missie volbracht!

De allerlaatste wedstrijd was het laatste weekend van mei. Uit, tegen Metzingen! Dus toch nog even in levende lijven afscheid kunnen nemen van mijn ‘roomy’ en vriendin Jasmina Jankovic! Voordat ze natuurlijk naar Frankrijk vertrekt.. Helaas deze wedstrijd niet met winst afgesloten maar wel de score voor dit seizoen afgesloten! Ik heb namelijk het laatste doelpunt gemaakt en dat noemen ze dan het ‘afsluitende’ doelpunt. Dat is toch wel noemenswaardig?! Haha..

De eerste week van juni hebben we gewoon nog getraind maar dan wel alle mogelijke sporten behalve handbal! Zo hebben we onder andere beachvolleybal, jump fitness en spinning gedaan! Erg leuk en goed voor de conditie natuurlijk!

Verhuizen

In het eerste weekend van juni ben ik naar Neckarsulm verhuisd. Verhuizen is niet mijn favoriete bezigheid. Wat een gedoe. Voor mijn gevoel heb ik al mijn spullen 10x in mijn hadden gehad en ik ben de helft kwijt, want ik heb geen flauw idee waar ik wat heb ingepakt!

We hadden een strakke planning: we zijn vrijdag 1 juni om 5 uur ‘s ochtends gaan rijden vanuit Buxtehude in een mini vrachtwagen. We waren echt supersnel, aangezien het bijna 700km uit elkaar ligt, en waren er om 12.00 uur. Er stonden 3 sterke kerels op ons te wachten die ons hielpen met lossen. Zo stonden al onze meubels en andere spullen binnen 40 minuten in ons nieuwe onderkomen (op 1 hoog). Daarna moesten we de vrachtwagen inleveren die we de dag ervoor gehuurd hadden in Buxtehude. Een van de sterke kerels is meegereden en heeft ons de rest van de dag overal naartoe gebracht. Zo hadden we als eerst een lunch op de planning met de president van NSU! Communiceren is ook weer even wennen aangezien ze in Neckarsulm Swabisch spreken en dat is anders als hoog Duits (wat mijn vriend en ik spreken). Dus we beginnen gewoon weer opnieuw en vragen om de 5 minuten of ze iets langzamer kunnen praten!

Daarna had mijn vriend een sollicitatiegesprek voor zijn potentiële nieuwe baan in Neckarsulm. Dat duurde 45 minuten en hij is aangenomen! En kan, samen met mij, 2 juli beginnen!

Vervolgens heeft de teammanager van NSU ons naar het vliegveld gebracht in Stuttgart waar we ‘s avonds om 22u (eigenlijk 20u maar we hadden natuurlijk 2 uur vertraging) naar Hamburg vlogen. Eenmaal op Hamburg geland nog 1 uur en 20 minuten met de trein, om zo om 2 uur ‘s nachts weer terug te zijn in een leeg huis in Buxtehude.

We hebben nog 1 week gekampeerd in ons oude huis, omdat ik nog moest trainen en wat laatste dingen moest regelen en mijn vriend tot 7 juni bij zijn oude bedrijf moest werken. Kamperen betekend: slapen op een luchtbed en op de grond zitten. Meer hadden we niet..

Seizoensafsluiting op Mallorca!

Op 7 juni ben ik met BSV naar Mallorca gevlogen. Daar doen namelijk bijna alle Duitse sportclubs hun seizoensafsluiting. Dat houdt in 4 dagen lang feest! En overdag aan het strand bij slapen natuurlijk. BSV staat bekend om hun geweldige outfits die het hele team draagt. Elke avond een andere gezamenlijke outfit!

Eerste avond: Rockband
Tweede avond: Space Girls
Derde avond: Minie Mouse Club

De 4de dag ging BSV terug naar Duitsland maar ‘team Holland’ (Lynn Knippenborg, Yara Nijboer en ik) bleef nog 3 dagen om toch nog wat van het mooie eiland te zien (niet alleen ‘Ballerman’ waar heel Duitsland op vakantie is en je geen woord Spaans hoort).

TROTS

Het waren 2 mooie en vooral leerzame jaren. Want ook al ben je 28 jaar, uitgeleerd ben je nooit! Ik ben blij met de keuzes die ik heb gemaakt en heb in deze 2 jaar vriendschappen voor het leven gesloten! Trots op het feit dat ik onderdeel heb mogen zijn van dit team, de Duitse beker heb gewonnen en 3dein de competitie ben geworden dit seizoen! Uit het oog betekent niet uit het hart en als je elkaar niet zo vaak ziet betekend dat niet dat de vriendschap verdwijnt.. Vriendschap is een gevoel en doormiddel van een teamsport maak je veel vrienden die je anders waarschijnlijk nooit had gevonden! Friends are like stars, you don’t always see them but you know they’re there!

En dan nu..... VAKANTIEEEEEE!!

Druk, drukker, drukst. Dat is hoe de laatste periode voor mij geweest is en hoe de komende periode er nog uit gaat zien. So little time, so much to do!

Maar laten we eerst eens terugkijken op de afgelopen periode, want er is weer genoeg gebeurd. Te beginnen met mijn overstap naar het buitenland, want hoe heb ik die keuze nou uiteindelijk gemaakt?

En ny udfordring

Hoe zijn de teamgenoten en de staf? Welke speelsters spelen er al? Wat is de concurrentie? Zie ik mezelf spelen in dit team? Kan ik mezelf ontwikkelen? Dichtbij huis of juist verder weg? In een grote stad of in een dorp? Spreken ze een moeilijke of makkelijke taal? Een aantal van de vele vragen die ik mezelf meerde malen heb gesteld, voordat ik uiteindelijk tekende bij mij nieuwe club in Denemarken. Ik ben al wel eerder van club gewisseld, maar dit was steeds binnen Nederland. Een buitenlands avontuur is compleet nieuw voor me en Denemarken ligt niet bepaald om de hoek. Daar staat tegenover dat het wel een land is waarvan ik altijd geroepen heb dat het mijn droom is om er te mogen spelen.

Sowieso is het natuurlijk heel lastig om vooraf te bepalen wat een goede keuze is. Je weet immers niet hoe dingen uiteindelijk daadwerkelijk zullen lopen. Wat voor mij het belangrijkste was is een goed gevoel hebben bij de club en mensen, mezelf er tussen zien spelen en kunnen ontwikkelen. Toen ik begin dit jaar op stage ging bij Nykobing was er meteen een klik met de meiden en de staf. De trainingen waren super, ik voerde goede gesprekken met de trainer en ik zag mezelf hier zeker wel tussen. Gelukkig bleek Nykobing ook positief over mij!

Maar dan begint het eigenlijk pas, want ook de wereld van contractaanbiedingen is nieuw voor me. Gelukkig heb ik mensen om me heen die er wel alle verstand van hebben en na een poosje kon dan eindelijk die handtekening daadwerkelijk gezet worden! Super onwerkelijk en een droom die in vervulling gaat, maar tegelijkertijd moest ik toch ook wel erg wennen aan het feit dat dit betekende dat ik veel dingen in Nederland achter ga laten en een hoop mensen moet gaan missen. Gelukkig overheerst vooral de blijdschap en heb ik vooral heel veel zin om vanaf juli aan te sluiten bij Nykobing Falster Handbalklob en 'en ny udfordring' aan te gaan!

Nederlands A-team.

'Handbal' komt elke week meerdere keren voor in mijn agenda, maar de afgelopen week stond er een extra gouden cirkel omheen geschreven. Een paar weken geleden kreeg ik bijna een hartverzakking toen ik mijn mail opende. Ik zat gewoon bij de eerste 11 selectieleden voor de laatste EK-kwalificatie wedstrijden van het Nederlands team. Het enige dat nog door mijn hoofd schoot was 'Wauw', 'Vet', 'Supergaaf'!

En zo stond afgelopen week in het teken van trainingen, tactiek besprekingen, wedstrijd analyses, de laatste puntjes op de i zetten om het EK ticket binnen te slepen en stapten we uiteindelijk op het vliegtuig naar Wit Rusland. In de hoofdstad Minsk in een mooie grote hal met een goede sfeer, stelde we het EK veilig. Een fantastische trip en bij terugkomt in Nederland volgde de kers op de taart. De tweede en laatste kwalificatiewedstrijd werd in Almere gespeeld tegen Kosovo. Met een basisplek en een hoop speelminuten was ook dit een waanzinnige ervaring en had ik me geen mooiere afsluiting van deze week kunnen bedenken!

Natuurlijk was er zondags ook nog de allereerste fandag! Wat mij betreft een zeer geslaagde dag, boordevol activiteiten en heeeeel veel fans. Dat ik een lamme hand kreeg van de hoeveelheid handtekeningen neem ik uiteraard voor lief, maar misschien wordt het wel tijd om een kortere handtekening te gaan bedenken ;)

Studie

Helaas gaat ook mijn studie gewoon door. Een internationale week met het Nederlands team zorgt voor een hele leuke ervaring, maar betekent ook dat ik bij terugkomst een hoop opdrachten en stof moet inhalen.

Nog drie weken in Nederland, betekent nog drie weken om mijn eerste studiejaar af te ronden. Drie weken waarvan er één alweer in het teken staat van een toernooi in Hongarije met Jong Oranje ter voorbereiding op het WK. Nog ruim 2 weken over dus om dat felbegeerde propedeuse papiertje in ontvangst te kunnen nemen.

Dus allemaal flink voor me duimen en dan lezen jullie de volgende keer of het me gelukt is!

Hallo allemaal, wat fijn dat je dit leest. Ben je voor het eerst of ben je al geweest? Scrol met je muis en pak een kopje thee, ik ben Dione en dit is blog nummer 2!

Waar komt al die vrolijkheid vandaan?

Afgelopen week brak eindelijk de zon weer door, een heerlijke temperatuur waar ik al een poos naar uitkeek. De sproetjes op mijn gezicht komen weer tevoorschijn en de tube zonnebrand en ik gaan ook weer hand in hand. Fijne bijkomstigheid van die bos rode haren zullen we maar zeggen ????

Hoewel ik ultiem genoten heb van het mooie weer, is dat niet hetgeen dat mij de grootste glimlach bezorgd. Als handballiefhebber (en jaaa dat zijn we toch allemaal) heb je het vast en zeker meegekregen; de Best of Three (BOT) finale wedstrijden om het landskampioenschap zijn weer in volle gang! Dit zijn de wedstrijden waar je het als speelster het hele seizoen naar uitkijkt en waar je zo hard voor werkt en nu ging het eindelijk beginnen.

Zondag 22 april 2018, de warmste 22 april ooit gemeten, stond in het teken van de eerste finalewedstrijd. En dan heb ik het uiteraard niet over de bekerfinale tussen AZ en Feyenoord maar over de strijd die los barste in de Trefkoele in Dalfsen!

Het hele jaar zijn we natuurlijk al bezig met afspraken, structuren en tactieken. Deze worden in de laatste weken tot in de puntjes doorgenomen en extra bijgeschaafd. Daarnaast kijk ik zelf ook nog graag naar videobeelden van eerdere wedstrijden om te zien waar verbeterpunten liggen, wat ik vooral niet meer moet doen, maar ook naar wat juist wel werkte en goed ging. Maar voor we het gaan hebben of dit het gewenste resultaat heeft opgeleverd, zal ik eerst vertellen of ik misschien nog gekke rituelen heb.

Bijgeloof/rituelen

Bijgeloof of het hebben van bepaalde rituelen, veel sporters schijnen hier 'last' van te hebben. Zo moet ik bijvoorbeeld altijd meerdere keren controleren of ik wel écht mijn schoenen in mijn tas heb gestopt. Ondanks dat ik het allang zeker weet, kijk ik altijd voor vertrek nóg een keer. Aankomen bij een wedstrijd zonder schoenen kan natuurlijk niet!

Verder heb ik ook nog het trekje dat ik voor iedere penalty de bal even in de lucht gooi. Waarom ik dat doe en hoe dat ontstaan is? Geen flauw idee! Handbal haalt blijkbaar gekke dingen in me naar boven ???? Gelukkig voor mij blijft het bij deze twee dingen, anders zou ik mezelf behoorlijk gek kunnen maken voor een wedstrijd (want hallo je moet al die rituelen wel onthouden hé) en dat moeten we natuurlijk niet hebben!

Bij VOC hebben we als team ook wel een aantal vastigheden. Zo heeft bijvoorbeeld iedereen een vaste plek in de kleedkamer en wordt hier absoluut niet van afgeweken en ook in de warming-up loopt iedereen op een vaste positie.

Resultaat

Terug naar die eerste wedstrijd van de BOT om het landskampioenschap, want er is maar één ding mooier dan het spelen van een finale en dat is.... de finale WINNEN! En dát is wat we gedaan hebben! Het was niet het mooiste handbal wat er getoond werd en het was ook zeker niet onze beste wedstrijd (finales staan altijd bol van spanning), maar we hebben 60 minuten lang geknokt voor wat we waard waren en de overwinning over de streep getrokken! HEEEEERLIJK gevoel, de eerste klap is immers een daalder waard!

29 april; Tijd voor de tweede finalewedstrijd. Dit keer geen zonnetje, maar misschien wel 10x zoveel spanning. Vandaag kunnen we de klus immers klaren en de dag eindigen met een groot feest! Maar je kunt uiteraard beter achteraf juichen dan je vooraf rekenen en daar was ik me maar al te goed bewust van. We hadden nu immers nog niets en moesten eerst maar eens deze tweede wedstrijd zien te winnen wilden we ons voor de tweede keer op rij landskampioen kunnen noemen. En gemakkelijk was het zeker niet. Hoewel de stand anders doet vermoeden begonnen we stroef en door slordigheden kon Dalfsen vervolgens weer heel dichtbij komen. De tweede helft moest dus zeker anders....

En dat deden we! We kwamen scherp uit de kleedkamer en liepen steeds verder uit. Na 60 minuten spelen stond er een stand van 31-23 op het scorebord en dat betekende: LANDSKAMPIOEEEN!!

Twee seizoenen bij VOC, twee keer op rij landskampioen. Dat is pas missie geslaagd te noemen!

Bekerfinale 

En het houdt niet op met die finales, want ook op 10 mei staat er 'Finale' in mijn agenda geschreven! Dan spelen we de bekerfinale tegen Quintus in Almere. De aller aller aller laatste wedstrijd van het seizoen en tevens mijn laatste wedstrijd in het shirt van VOC. Een heel onwerkelijk idee nog, maar des te mooier kan ik dit avontuur afsluiten. Er is immers maar één ding mooier dan het spelen van een finale en dat is de finale WINNEN!!

Nog 4 wedstrijden, 2 uit- en 2 thuiswedstrijden. Dan zit het erop. Dan ga ik Buxtehuder SV officieel verlaten. Het is een rare gedachten. Ik zie mezelf nog steeds niet ergens anders in Duitsland spelen. Maar over 6 weken verhuis ik al naar Neckarsulm. Sterker nog de voorbereiding begint al op 30 juni! Daarom ben ik alvast begonnen met inpakken. Ik heb dan wel heel veel spullen al in Nederland staan (want daar heb ik ook mijn eigen huis), maar in twee jaar tijd heb ik toch weer aardig wat bij elkaar verzameld! En nu moet dat allemaal verplaatst worden. Gelukkig is het maar 6ookm verderop! Haha!

Het is erg dubbel allemaal. Op dit moment kunnen wij nog 3e worden. Nog 4 wedstrijden, dat betekent minimaal 3 van deze 4 winnen. Dat wordt een zware en moeilijke opgave. Aangezien we onder andere nog tegen Bietigheim en Metzingen spelen. Dat wordt erg zwaar maar vooral ook heel erg leuk want bij beide teams spelen veel bekenden! Dat maakt het toch altijd extra speciaal (en gezellig, voor en na de wedstrijd natuurlijk! Niet tijdens!). Daarnaast spelen we nog tegen Nellingen (uit) en Bensheim (thuis). Als ik 1 ding geleerd heb in de Bundesliga is het; onderschat niemand! Want iedereen kan van elkaar winnen en verliezen! Dat maakt het spannend en bijzonder. Want er zijn maar weinig competities zo spannend als de Duitse Bundesliga!

Sinds afgelopen zaterdag staat ook vast dat mijn nieuwe club in de eerste Bundesliga blijft aangezien zij zaterdag van Bad Wildungen gewonnen hebben. Dus dat is een hele geruststelling!

Nu komen voor mij spannende maar vooral vreemde weken. Vechten met mijn huidige team voor de derde plek en langzaam mijn spullen inpakken en vertrekken richting het zuiden. Heel erg dubbel allemaal. Waar ik op dit moment het meeste tegenop zie is de laatste thuiswedstrijd. Het afscheid nemen van mijn team en de club. Erover schrijven is al moeilijk laat staan een speech geven, in het Duits, op de dag zelf, voor 2000 mensen. Ja daarvoor ben ik NU al zenuwachtig! Maar dat zal wel loslopen!

Afgelopen zaterdag stond de wedstrijd tegen Bietigheim op het programma. Een goed team met veel bekende namen. We hebben ze het verre van makkelijk gemaakt en dit leverde ons een 23-23 gelijkspel op! Niets is onmogelijk…

Na de wedstrijd ben ik naar huis gereden om afgelopen zondag de finale te kunnen zien van VOC tegen Dalfsen! Blijft toch een dingetje. Het klinkt heel leuk natuurlijk, om te zeggen dat ik daarvoor naar huis rij. Maar ik heb nog weinig mogelijkheiden om naar huis te gaan de komende weken en ik kan natuurlijk niet in 1x al mijn spullen verhuizen dus daarom begin ik zaterdag vast.. Beter goed voorbereid dan de laatste week een hoop stress. Zonder stress trainen en spelen is een stuk makkelijker met een goede planning!

Dione Housheer, 18 jaar, speelster van de Handbalacademie, Jong Oranje en VOC Amsterdam. Wil voornamelijk twee dingen in het leven; elke dag lachen en alles geven voor het handballen. Sommige zullen me al kennen, andere leren me nu kennen, in beide gevallen: Aangenaam en leuk dat je leest! De komende blogs zullen jullie mij (nog) beter leren kennen en een kijkje krijgen in mijn leven.

Laten we beginnen met dat beter leren kennen

Dione dus, en sinds ik op mijn vijfde in aanraking kwam met handballen ben ik verslaafd! Ik ben begonnen bij mijn dorpsclub UGHV, speelde vervolgens 3 jaar voor AAC’1899 in Arnhem, ging voor een jaartje naar Fortissimo in Cothen en ben nu bezig aan mijn tweede seizoen bij VOC in Amsterdam. Daarnaast zit ik nu voor het derde jaar op de Handbal Academie en ben ik speelster van Nederland U20.

Van UGHV naar Amsterdam, niet alleen een grote stap qua handbal, maar zeker ook qua kilometers. In het weekend woon ik namelijk bij mijn ouders, broer, broertje en de leukste hond ter wereld in Ulft. ‘Ulft?!’ Ja dat lezen jullie goed! Een schitterend dorpje in Gelderland vlakbij de grens van Duitsland, maar allesbehalve dichtbij Amsterdam te noemen. Omdat ik doordeweeks op Papendal zit, hoef ik alleen de vrijdag- en zaterdagavond naar Amsterdam. Hierdoor is het qua reistijd allemaal goed te doen.

Naast het handballen moet ik ook nog gewoon aan de bak voor school. Dit jaar ben ik begonnen met de HBO studie ‘Sportkunde’. Alles bij elkaar een pittig programma, maar met goed plannen kom ik gelukkig een heel eind. En als er dan nog wat vrije tijd overblijft ga ik graag shoppen met vriendinnen, gecombineerd met een hapje eten in de stad. Maar een lui dagje op de bank met een filmpje valt ook zéér goed in de smaak!

En dan nu wat spannendere informatie, want in maart moest het gebeuren!

In maart stond de WK-kwalificatie met Nederland U20 op het programma. Een toernooi waar wij als team héél erg naar uitkeken. Niet alleen mochten we eindelijk weer internationale wedstrijden spelen, dit toernooi stond ook nog eens in een bijzonder daglicht. De laatste kans om ons te kwalificeren voor een jeugd WK, nadat we twee jaar geleden één plek tekort waren gekomen en dus nu gemotiveerder dan ooit!

We zaten in een zware poule; Polen, Tsjechië en Zweden stonden op het programma. Vrijdag 23 maart was het eindelijk zo ver en we begonnen met de wedstrijd tegen Polen. Een halfjaar geleden hebben we nog verloren en we wisten dus dat we dit niet 1, 2, 3 zouden winnen. ‘Fel vanaf het begin en dit doorzetten tot aan de laatste seconde, agressief naar voren verdedigen, uitgaan van onze eigen krachten en iedereen aan zijn taken houden!’ De sleutelwoorden voor deze wedstrijd.

Dat iedereen gebrand was op winst was meteen duidelijk, we openden de wedstrijd met een geweldige 7-1 race in de eerste 4 minuten! Uiteindelijk konden we deze voorsprong de gehele wedstrijd vasthouden en wonnen we met 35-20 van Polen. Een uitslag die niemand verwacht had, maar zo bewezen we maar weer: met vechtlust en inzet kunnen wij als team een heleboel!

Zaterdags was Tsjechië aan de beurt. Niet één van de beste ploegen van Europa, maar wel eentje met oneindig veel vechtlust en plezier in het spel en dus niet te onderschatten. Bovendien zou doelsaldo op het einde nog wel eens heel belangrijk kunnen zijn, dus we moesten dezelfde energie en vechtlust in de strijd gooien als we tegen Polen hadden gedaan. Met een 19-38 op het scorebord kunnen we zeggen: Missie geslaagd!

Zondags speelde we alweer onze laatste wedstrijd van het toernooi. Aangezien er een extra plek voor het WK aan onze poule toegewezen was, wisten we dat we al geplaatst waren, maar uiteindelijk hadden we natuurlijk maar 1 doel; Groepswinnaar worden!

We waren deze wedstrijd onwijs aan elkaar gewaagd en het heeft daardoor een hoop spanning gekost, maar uiteindelijk speelde we in de laatste secondes met 26-26 gelijk en dat betekende......

GROEPSWINST VOOR ONS!!!!

This is what we've been working for and we dit it! Ik ben onwijs trots op ons team, teamwork makes our dream work en wij gaan naaaaar HONGARIJE TOEEEE!

Opzoek naar een nieuwe club. Hoe gaat zoiets eigenlijk? Dat zal voor elke handballer en handbalster anders zijn. Ik kan jullie vertellen hoe het bij mij gaat.

Sinds januari weet ik dat ik niet in Buxtehude blijf. Het eerste wat ik toen voor mezelf duidelijk moest krijgen was: wat wil ik? En vooral; waar wil ik dat?

Om te beginnen, wat wil ik nou precies?

IK WIL HANDBALLEN! Op een goed niveau. Wat betekend dat precies? Ik wil 2x per dag trainen, mezelf verbeteren en vooral minuten maken. Bij Buxtehude speel ik (gemiddeld) 30 minute (soms meer, soms minder). In de basis begin ik bijna nooit, nu hecht ik daar weinig waarde aan. Aangezien de wedstrijden meestal beslist worden in de tweede helft. En dan sta ik vaak in het veld!

Ik wil belangrijk zijn en mezelf terug vinden. Mijn niveau halen en misschien nog wel beter worden. Zelfs op mijn leeftijd is dat nog mogelijk ja! Ha! 28 is het nieuwe 18!

Toen naar buiten kwam dat ik niet bij BSV blijf kwamen er aanbiedingen en mogelijkheden. Belangrijk bij het maken van dit soort beslissingen is: zelfreflectie. Waarom? Omdat ik heel graag naar een CL club zou willen maar ik daar (zoals ik nu speel) niet goed genoeg voor ben.

Ik vind mezelf realistisch en dat moet ook als topsporter. Soms misschien iets te kritisch maar van op de bank zitten word je niet beter. Zitvlees kweken kan na mijn carrière.

Ik ben niet een super technische speelster, maar heb wel een hoog scoringspercentage en mijn sterkste punt is mijn snelheid. Dus om terug te gaan naar het begin: wat wil ik? Het antwoord blijft: ik wil spelen. Dus ga ik dan naar een (sub) top club en zitvlees kweken? Of doe ik een klein stapje terug om (hopelijk) in de toekomst een stap omhoog te doen? Buiten het handbal is het voor mij ook belangrijk dat ik me goed voel en op mijn gemak ben.

Mijn vriend wil best nog een keer met mij mee verhuizen, maar dan moet hij natuurlijk wel een baan hebben. Ik wil graag vol op handbal kunnen focussen dus full prof it is! En Toos (mijn hondekind) moet natuurlijk ook mee! Dus een aardig verlanglijstje en heel wat werk voor de clubs die met mij zouden willen werken!

Gelukkig is er een club die alles wat ik graag wil waar kan maken! En hun toekomst plan is erg interessant. Ik zal 1 van de meer ervaren speelsters worden/zijn in een jong talentvol team met wilde plannen.

Het is misschien een gokje, maar hey; wie niet waagt….. Dus… NECKARSULM it is!!

Daar woon en speel ik volgend seizoen.. Wel een stukje verder weg, maar een nieuw begin is iets waar ik heel erg naar uitkijk! Soms moet je in je leven een stapje terug doen, om vervolgens twee stappen voorwaarts te maken!